Vandaag was het weer zover. Ik stond bij een elektronicawinkel in Raducaneni, een wat groter dorp in de buurt van Costuleni. Samen met Radu van 10 stond ik te wachten op de eigenaar. Deze zou zo terugkomen, vertelde een voorbijlopende buurvrouw. Ook de koerier die aan was komen scheuren en daarna driftig was gaan bellen, verzekerde ons dat ze zouden komen. In zijn bus had hij spullen voor hen, en die moest hij bij deze winkel kwijt. Dus wij wachtten, samen met hem, in de brandende zon op de eigenaar.
De reden dat we daar stonden was de verjaardag van Radu. Ik wilde een elektrische kookplaat kopen zodat we op zijn kinderfeestje buiten pannenkoeken konden bakken. Na 15 minuten wachten op het stoepje, kwam er een grote auto aanrijden die met stofwolken naast de winkel parkeerde. Inderdaad: de eigenaar. Ze keek ons chagrijnig aan, zei boe noch bah en stiefelde direct naar de koerier. De toon van het gesprek klonk niet vriendelijk en Radu en ik bleven maar een beetje uit de buurt. “Wat moeten jullie” snauwde ze uiteindelijk en daarna, terwijl ze uit haar ooghoeken naar Lupi keek, “van wie is die hond”. We legden uit waar we voor kwamen. Ik in mijn prachtigste Roemeens, aangevuld door de eigenwijze Radu. Wat er na twee of drie minuten met Roemenen gebeurt, is mij telkens weer een raadsel. Ook deze dame draaide na een paar minuten om als een blad aan de boom en deed enorm haar best om ons te helpen. In het magazijn werden alle kookplaten aangewezen, maar helaas allemaal op gas. Ze wilde daarna dat we meekwamen naar de winkel en wilde zelfs direct een plaatje voor ons bestellen. We kregen haar nummer, een brochure van haar winkel en ze begon geanimeerd met ons te kletsen. We hadden moeite om uit al deze vriendelijkheid en behulpzaamheid weg te komen. Dit gebeurt vaker zo. Allereerst word je aangekeken en aangesproken alsof je een misdadiger bent. Er wordt gegromd, gegrauwd, je wordt amper aangekeken, en je hebt het gevoel dat je iemand vreselijk stoort of persoonlijk leed berokkend. In het begin had ik de neiging om dan weg te lopen. Dan maar niet! Inmiddels weet ik dat dit (meestal!) snel verandert en de gemiddelde Roemeen heel behulpzaam en vriendelijk is. Het blijft alleen even doorbijten die eerste minuten.
3 Reacties
Na een maand Nederland ben ik weer terug op het Roemeense platteland. In een huis zonder waterpomp. Die is kapot. Ik ga dus, zoals veel anderen hier in het dorp, met emmers naar de pomp. Ik verwarm het ijskoude putwater daarna voor mijn afwas en voor mijn ‘douche’. Nogal een overgang na de luxe in Nederland.
Al na een week na mijn vertrek hoorde ik dat mijn waterpomp kapot was. Hij maakte een hoop kabaal, maar er kwam geen water. Dus de stekker ging er uit en Vanessa, een pittige meid van 17 die wel eerder in mijn huis heeft gezeten om voor de katten te zorgen, vertrok weer naar haar moeder. Daar is ook geen stromend water, maar daar is dat normaal. Bij mij verwacht ze warm water voor de douche en de afwas direct uit de kraan. Er waren beloften dat de pomp snel gemaakt zou worden… maar zoals vaker gebeurt het allemaal net iets anders. De huurbaas belde me drie dagen voor mijn vertrek uit Nederland op, om te zeggen dat hij de dag na mijn aankomst met mij naar Iasi zou gaan om een pomp te kopen… Door de slechte lijn verstond ik hem amper. Ik begreep wel dat er 1. nog geen pomp was en 2. hij dacht dat ik de pomp zou betalen. “Nu platesc pentru pompa, ne vorbim cand sunt acasa” zei ik zo duidelijk mogelijk. “Ik betaal niet voor de pomp, we praten wanneer ik thuis ben”. Na dit gesprek belde ik Cristina, mijn onmisbare vraagbaak in het dorp. Is dit hier normaal, dat je een huurhuis hebt en dan de pomp moet betalen? vroeg ik haar. "Natuurlijk niet" zei ze stellig. En ze beloofde contact op te nemen met de burgemeester om het te bespreken. Hij is van dezelfde partij als de huurbaas en vaak helpt het als iemand uit de eigen kringen dit soort zaken bespreekt. Woensdagavond kwam ik thuis en sprak de huurbaas. Blijkbaar had hij zijn mening bijgesteld. Ik hoefde niet meer naar Iasi om de pomp te kopen en volgens mij ook niet meer te betalen… Ik dankte in stilte Cristina en de burgemeester. De volgende dag bleek echter dat de burgemeester helemaal niet met de huurbaas gepraat had. Hij had wel een nieuwe pomp voor mijn huis gekocht. En via mijn bovenbuurman was dit alweer ter oren gekomen van de huurbaas. De roddel gaat snel hier in het dorp. "Mijn man is nogal kwaad door alle verhalen" vertelde zijn vrouw. De huurbaas zelf bleek een stuk relaxter, zeker nadat ik een biertje aan hem had gegeven en we op het terras de zaak rustig bespraken. “We lossen dit zelf op” zei hij. We proostten met de flesjes bier. Nu ik dit schrijf wordt de pomp geïnstalleerd. Hopelijk heb ik straks weer water en komen er geen verdere spanningen tussen de mensen hier in het dorp. Ik heb gemerkt dat een Nederlandse in een dorp vol Roemenen behoorlijk ontregelend kan zijn. Had ik al verteld dat er aangifte is gedaan tegen mij? Daarover een andere keer! |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |