"In de bergen". Zo heette het stukje dat ik woensdag schreef, met informatie over de prachtige bergen rond Campelung Moldovanesc. Ik was hier de afgelopen week met Cristina, haar zoon Radu van negen en dochter Sofia van 11 maanden. We hadden een cabana gehuurd in Funda Moldovei op een door Nederlanders gerunde camping. Radu en ik sliepen in een tent naast de cabana.
Er was WIFI , er was een tafel en stoel en zo zat ik enthousiast te typen over de mooie Roemeense bergen, het riviertje achter de camping waar Radu (die niet kan zwemmen) kopje onder ging en hoe trots ik ben op Lupi die sinds een week parmantig aan de lijn loopt. Ook klauterde ze samen met Radu over de rotsachtige bergen, alsof ze nooit een erfhond aan een ketting is geweest. Na het schrijven klikte ik op safe draft en… weg was de tekst! Aangezien we op pad wilden, besloot ik dat het stukje tot later kon wachten. Tot nu dus, want met twee kinderen en een hond op pad zijn, betekent dat er weinig tijd overblijft voor rustig zitten en schrijven. Roemeense kinderen gaan niet om 8 of 9 uur naar bed zoals de meeste Nederlandse kinderen, dus ook s avonds kwam het er niet van. We zaten vaak om half 10 ’s avonds nog voor de gratar (bbq) te wapperen met bordjes om het vuur op te stoken en de kip en mici (gehaktrolletjes met knoflook) gaar te krijgen. De camping was dan meestal al in diepe rust. Het leefritme hier verschilt nogal van het Nederlandse. Je eet als je trek hebt en je slaapt als je moe wordt, zo simpel is het eigenlijk. Gisteravond kwamen we na de fijne week in de bergen laat terug in Costuleni. Ik was nog zo wakker van het rijden op de Roemeense wegen dat ik tot twee uur in de nacht liep te stuiteren. Zeker in het donker is rijden hier een belevenis: er is geen stoep dus loopt iedereen (kinderen, ouderen en zigzaggende dronken mannen) op de weg, waar auto’s met hoge snelheden voorbij zoeven en levensgevaarlijke inhaalmanoevres uitvoeren. In dit deel van Roemenië zijn er nog veel paard en wagens die ’s avonds niet verlicht zijn, dus gisteren had ik plots bijna een kerend paard en wagen op de motorkap. In dorpjes mag je 50 km/uur, maar dat rijdt niemand want dan zou je vrijwel constant vijftig moeten rijden want Roemenië is een aaneenschakeling van lintdorpen. Je bent het dorpje nog niet uit, geeft gas want eindelijk kan je weer 90 rijden en hup, daar verschijnt het bord van het volgende dorp. Nu zit ik weer aan de tafel buiten voor Casa Lalelelor alsof ik niet ben weg geweest. Lupi ligt weer voor pampus in de schaduw. Zij vindt de lagere temperaturen in de bergen, net als ik, een stuk aangenamer. De muziek van de buren ergens in de straat klinkt op de achtergrond, vermengt met de luide gesprekken van mensen in de straat en het geblaf van honden. In Costuleni is het nooit stil. Cristina vond het dan ook wel heel stil op die camping. Ook over geluid een andere keer meer. Eerst maar weer eens lunchen bij Mariana en dan met Lupi naar de dierenarts in Paun, 45 minuten rijden van hier.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |