Vandaag was het weer zover. Ik stond bij een elektronicawinkel in Raducaneni, een wat groter dorp in de buurt van Costuleni. Samen met Radu van 10 stond ik te wachten op de eigenaar. Deze zou zo terugkomen, vertelde een voorbijlopende buurvrouw. Ook de koerier die aan was komen scheuren en daarna driftig was gaan bellen, verzekerde ons dat ze zouden komen. In zijn bus had hij spullen voor hen, en die moest hij bij deze winkel kwijt. Dus wij wachtten, samen met hem, in de brandende zon op de eigenaar.
De reden dat we daar stonden was de verjaardag van Radu. Ik wilde een elektrische kookplaat kopen zodat we op zijn kinderfeestje buiten pannenkoeken konden bakken. Na 15 minuten wachten op het stoepje, kwam er een grote auto aanrijden die met stofwolken naast de winkel parkeerde. Inderdaad: de eigenaar. Ze keek ons chagrijnig aan, zei boe noch bah en stiefelde direct naar de koerier. De toon van het gesprek klonk niet vriendelijk en Radu en ik bleven maar een beetje uit de buurt. “Wat moeten jullie” snauwde ze uiteindelijk en daarna, terwijl ze uit haar ooghoeken naar Lupi keek, “van wie is die hond”. We legden uit waar we voor kwamen. Ik in mijn prachtigste Roemeens, aangevuld door de eigenwijze Radu. Wat er na twee of drie minuten met Roemenen gebeurt, is mij telkens weer een raadsel. Ook deze dame draaide na een paar minuten om als een blad aan de boom en deed enorm haar best om ons te helpen. In het magazijn werden alle kookplaten aangewezen, maar helaas allemaal op gas. Ze wilde daarna dat we meekwamen naar de winkel en wilde zelfs direct een plaatje voor ons bestellen. We kregen haar nummer, een brochure van haar winkel en ze begon geanimeerd met ons te kletsen. We hadden moeite om uit al deze vriendelijkheid en behulpzaamheid weg te komen. Dit gebeurt vaker zo. Allereerst word je aangekeken en aangesproken alsof je een misdadiger bent. Er wordt gegromd, gegrauwd, je wordt amper aangekeken, en je hebt het gevoel dat je iemand vreselijk stoort of persoonlijk leed berokkend. In het begin had ik de neiging om dan weg te lopen. Dan maar niet! Inmiddels weet ik dat dit (meestal!) snel verandert en de gemiddelde Roemeen heel behulpzaam en vriendelijk is. Het blijft alleen even doorbijten die eerste minuten.
3 Reacties
Olga Siewe
26/4/2018 13:26:13
Weer een leuke impressie van hoe het in Roemenië 'werkt' . Succes met deze stukjes over je leven in Roemenië. Liefs meipie
Antwoord
arie
26/4/2018 22:43:44
Hoe herkenbaar, maar niet standaard. Ik word meestal uitermate vriendelijk en behulpzaam geholpen, maar herken deze situatie ook wel. Succes daar!
Antwoord
Hoessein
29/4/2018 22:15:27
Arme Suzanne. Lekker Hollands: geduld is een schone zaak haha.
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |