Een lange stilte, want er is zoveel te doen dat er amper tijd is om te zitten, laat staan om een stukje te schrijven. Al diverse malen had ik net mijn laptop gepakt, maar steeds kwam er iets tussen. Het leven in Roemenië laat zich lastig plannen, dat is alvast één constatering na krap een maand hier te zijn.
Een afgedwaalde koe op het terrein, plotseling bezoek van een groepje kinderen, buren die een notenboom besluiten om te zagen die half op ons terrein staat waardoor mijn hond Lupi niet meer ophield met blaffen en de zagende mannen bedreigde, een uitnodiging om te helpen met het maken van compote, een gratar (bbq) zoals vanavond bij Mariana, steeds gebeurt er wel wat. Die hectiek is prachtig, maar put me soms ook uit. In Nederland leef ik alleen en anoniem. Hier ben je ‘van het dorp’ en is jouw tijd ook de tijd van anderen. Daarover in een later blog meer. Als ik probeer chronologisch de afgelopen weken te beschrijven, loop ik vast. Er is zoveel gebeurd dat ik slechts een poging kan wagen om mijn avonturen te beschrijven. Daar zal ik me de komende week aan wagen, want dan ga ik samen met Roemeense vriendin Cristina en haar twee kinderen een weekje naar de Nederlandse (!!) camping de Vuurplaats in de Karpaten (de bergketen die als een hoefijzer in Roemenië liggen). We hebben daar een cabana gehuurd, een huisje waarbij Radu van negen en ik, gaan kamperen. Cristina slaapt met Sofia van 10 maanden in het huisje. Dit is het plan, want Radu heeft op één nachtje na enkele jaren geleden bij mij in de tent, nooit gekampeerd. Of hij het in het echt net zo leuk vindt valt nog te bezien. Terwijl ik dit schrijf zijn er inmiddels zo’n 50 pallets afgeleverd (voor het bouwen van een berging voor de fietsen en het maken van banken op het terrein), heeft de buurvrouw me gewaarschuwd dat ik het hek voor het terrein moet sluiten omdat de koeien zo thuis komen en anders het terrein op lopen en spelen er vier honden rond me die af en toe langskomen om om aandacht te vragen. Mijn eigen vertrouwde Lupi, twee aanlooppups van drie maanden die mij geadopteerd hebben en een klein irritant hondje van buren in de straat die de pups af en toe aanvalt (rotbeest!). Nu ga ik eten bij Mariana, mais van de gratar en mici (speciale Roemeense gehaktrolletjes met een hoop knoflook) en koolsalade. En natuurlijk is er visinata, een brandenwijn met kersen. Lekker!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |