In mijn ogen bestaat een gemiddelde Roemeense dag uit een heleboel "even" momenten. We gaan nog "even" hier heen, nog "even" koffie drinken, en loop "even" mee want ik heb nog wat peren voor je. Voor je het weet ben je in plaats van een uur of twee, zo zeven uur verder met één afspraak. Zoals vandaag.
De dag begon rustig met Tijgertje die in mijn nek lag toen ik wakker werd, ze is al helemaal gewend aan haar nieuwe leventje als huiskat! Lupi en zij moeten nog een beetje aan elkaar wennen, maar ook dat gaat bovenverwachting goed! Ik rommelde wat rond het huis en na het ontbijt (thee met bruin brood met pindakaas, mijn gewone Rotterdamse ontbijtje!) heb ik buiten aan de grote tafel "even" allerlei mails verstuurd, beantwoord en gechat met een leuk nieuw contact in Iasi die o.a. fietscursussen voor kinderen organiseert. En... alle bonnetjes van de afgelopen tijd in excel gezet, niet echt een van mijn favoriete bezigheden.... Het duurde uiteindelijk uren, want ondertussen hielden steeds meer buurkinderen mij gezelschap en werd de ene tekening na de andere vol trots getoond. Elke keer moest ik natuurlijk weer zeggen hoe prachtig deze wel was! En alle tekeningen moesten opgehangen, en daarbij moest ik natuurlijk "even" helpen. Mijn caravan heeft nu zelfs binnen tekeningen aan de wanden! Om 16.00 uur hadden Mariana, Cristina en ik een afspraak met Constantin Timofte, de priester in de kerk in Covasna. Vanaf morgen gaat een groep jongeren van een kerkelijke stichting uit Iasi daar, voor het eerst, een drietal dagen met activiteiten organiseren. Mooie samenwerkingspartner voor volgend jaar! De rit daarheen op de fiets viel wat tegen, het bleek warmer dan gedacht en de weg daarheen gaat langzaam omhoog. Ik dacht, dat fiets ik "even", maar ik heb zelfs een noodstop gemaakt in de schaduw, omdat ik licht in mijn hoofd werd.... van een half uurtje fietsen!?? De afspraak vond plaats in de tuin rond de kerk onder een boom, erg mooie plek en lekker koel. Constantin Timofte doet veel voor de gemeenschap in Covasna. We hebben een tijd gepraat en ik hoop dat we komend jaar vaker gaan samenwerken en de samenwerking tussen de verschillende dorpen beter zal worden. Iedereen opereert nogal los van elkaar helaas. Voor vier dorpen met 5000 bewoners die op nog geen 10 minuten van elkaar liggen, is dat toch jammer. We maakten nog "even" kennis met de groep jongeren die in de kerk druk bezig was met de voorbereidingen. Daarna gingen we "even" naar het huis van de priester, kregen we "even" een rondleiding door het huis en eindigden met koffie, een pot jam en glaasjes water. De jam diende je op een schoteltje te scheppen en met een lepeltje op te peuzelen. Ik keek er wat vreemd van op, maar dit schijnt een oud gebruik te zijn. Ik lepelde dus lekker de vlierbloesemjam naar binnen. We praatten nog "even" wat verder en voor we het wisten was het al zeven uur. Vervolgens fietste ik "even" via Vanessa, een leuke meid van 17 die goed Engels spreekt en geholpen heeft bij de zomerweek. Ze gaat ook de komende dagen weer helpen en bleek nog in de kerk te zijn. Haar moeder, stiefvader en zusje vonden het ook gezellig dat ik er was en ik moest "even" proeven van de aardbeientuica, "even" de tuin zien (enorm stuk grond) en "even" het buurhuis zien dat te koop staat. Ik heb nog “even” geholpen om maanzaad uit de papaverbollen te kloppen en we hebben verder leuk gepraat. Ik merk gelukkig dat mijn Roemeens wel wat beter wordt! Net toen ik weg ging met zakken vol groenten, fruit, kruiden en een roos in mijn haar, belde Cristina of ik al gegeten had. Zo niet dan was ik welkom om “even” wat bij haar te komen eten. Niets bijzonders zei ze: rijst met groenten en mijn favoriete paprika prutje, met een biertje en pannenkoeken met zelfgemaakte jam toe. Het was weer erg lekker. Haar zus, zwager en nichtje kwamen ook nog “even” langs en toen was het opeens 23.00 uur. Omdat de voorspelling zegt dat het morgen eindelijk weer eens gaat regenen, heb ik nog “even” geholpen om de meeste spullen binnen te zetten en toen ging ik maar eens op huis aan. Daar keken twee hongerige dieren me vol verwachting aan. Nog “even” foto’s op Facebook zetten, nog "even" een stukje schrijven, nog “even” het stof van deze dag afspoelen en dan is het opeens bijna half 2 's nachts. Tijd om “even” te gaan slapen, want rond vijf uur begint hier weer alles geluid te maken…
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |