“Ik was al bezig om Amivedi te bellen”. De blonde vrouw hield met één hand haar telefoon en met haar andere hand de halsband van Lupi vast. Ze keek me verwijtend aan. Hoe kan je een hond los laten lopen, zag je haar denken. Lupi keek me ondertussen een beetje oenig aan. Ik was gewoon even gaan wandelen, geen paniek, niets aan de hand, zag je haar denken. Ze was uit de auto gesprongen op het parkeerterrein en meteen op ontdekkingstocht gegaan. Niets bijzonders voor haar. Dat doet ze immers in Roemenië ook. Dat het midden in Amersfoort was en naast een drukke weg, dat zegt een hond van het Roemeense platteland niet zo veel.
Ik vond het wel aandoenlijk en typisch Nederlands dat een loslopende hond meteen bij zijn lurven gegrepen wordt en een officiële instantie gebeld kan worden die zich druk maakt over verdwaalde huisdieren. Wat een prachtig landje is Nederland toch! Natuurlijk heb ik haar hartelijk bedankt en Lupi meteen aan de lijn gedaan. En daar komt ze de komende tijd niet meer van af. Het was namelijk niet de eerste keer sinds we in Nederland zijn dat ze ‘even gaat wandelen’. Ik heb de afgelopen week al een paar keer achter haar aan gelopen. Zo liep ze vanuit het park in Haarlem terug naar het huis van mijn moeder. In het park was een hond waar ze leuk mee speelde (ook iets nieuws voor haar trouwens. In Roemenië spelen honden niet, die hebben wel wat belangrijkers te doen) en ik had haar even los laten lopen. De hond was nog niet weg, of Lupi bedacht dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Ze zette een stevig draf tempo in en stiefelde rustig maar gestaag het park uit, mij in lichte paniek achterlatend. Rennen gaat niet echt met een kapotte knie en een brace. Roepen hielp niet. Het enige die daar naar luisterden waren de zondagse hardlopers die bezig waren met een wedstrijd. Een paar van hen begon ook “Lupi, Lupi” te roepen. Maar ja, ze zaten in een wedstrijd en de klok liep dus niemand die mij hielp om Lupi te pakken te krijgen. Ik slalomde om de lopers en zo snel ik kon loop-rende ik achter haar aan. Ik zag haar keurig op de stoep lopen en op een rustig moment de drukke weg oversteken. Bij de deur van het huis begroette ze me blij. Ik hijgde van het snelle lopen. De adrenaline gierde door mijn lijf. Net voor het oversteekpunt bij de drukke weg had ik namelijk ook de nog verwensingen van een woedende hondeneigenaar over me heen gekregen. “Hou je hond vast” schuimbekte hij. Blijkbaar zag hij de paniek in mijn ogen niet terwijl ik achter Lupi aan hobbelde. Een loslopende hond is één, dat kan ik wel aan, een boze Haarlemmer is wat anders. Daarom zit ze dus de komende tijd aan de lijn, 24/7! ps. ze doet het inmiddels trouwens heel goed, die Roemeense plattelandshond. De eerste dagen vond ze het doodeng, maar inmiddels loopt ze zelfs in de stad keurig mee. Ik ben trots op mijn Lupi!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |