In Nederland kondigt het sneeuwklokje de lente aan, in Roemenië is het de Viorele. Een blauw hyacintje dat, zo bleek bij een wandeling met Lola en Lupi, je op de heuvels momenteel overal aantreft.
Op woensdag 8 maart kreeg ik van een man een drietal bloemetjes aangeboden. Het is dan internationale vrouwendag en dat wordt hier uitgebreid gevierd, vrouwen krijgen bloemen, cadeautjes, felicitaties en veel aandacht. Op straat groeten vrouwen elkaar niet met Bună ziua (goedendag) maar met La mulți ani (gefeliciteerd). Naast vrouwendag is het deze dag ook moederdag, wat een nog belangrijker feestdag is. Op school hebben de kinderen dansjes, liedjes en gedichtjes voor hun moeder voorbereid en worden deze voorgedragen voor de klas met de moeders in de zaal. Voor een tweeling in de derde klas een moeilijk moment; hun moeder werkt in het buitenland en dus kon zij niet aanwezig was. Een van hen was zo aan het huilen dat ze haar gedichtje niet kon voorlezen, de rest van de kinderen en ouders snikte zachtjes met haar mee. Iedereen heeft familieleden die in het buitenland werken en op dit soort dagen is hun afwezigheid voor iedereen voelbaar. Ik snikte lekker met iedereen mee. Missen is internationaal.
0 Reacties
Al maanden loop ik te kuchen. Ik rol van de ene verkoudheid in de andere en voel me niet fit. Omdat het maar niet voorbij gaat, ben ik bij mijn laatste bezoek in Nederland even naar mijn huisarts geweest. Kuurtje mee en rustig aan doen, het bekende recept. Bij de GGD, waar ik was voor twee herhalingsvaccinaties, vroegen ze zich af of ik misschien tbc zou hebben….
Tbc? Dat is een ziekte die ik uit de boeken van mijn moeder uit de jaren dertig ken. Uit navraag bij mijn vrienden in Roemenië en uit informatie op internet, blijkt dat tbc hier nog regelmatig voorkomt. Dus even langs de tbc-afdeling in Rotterdam voor een foto. Longen schoon, dus waarschijnlijk niets aan de hand. Terug in Roemenië bleef ik hoesten en voelde ik me nog steeds niet fit. Het werd alleen maar erger. Via een bekende hier, een psychiater, die ik had geraadpleegd, werd ik doorverwezen naar een kno-arts. Ze raadde me aan om niet naar het ziekenhuis te gaan, in verband met de epidemie die er momenteel heerst, maar naar een kliniek waar geen patiënten verblijven. Keurige kliniek, aardige arts en na een endoscopie kreeg ik een ander kuurtje, hoestdrank, pillen en spray mee. Helaas hielp ook dat niet genoeg. De volgende keer dat ik voor een controle bij hem kwam, verwees hij me door naar een longarts in het longziekenhuis. Vrijdag moest ik er zijn. Ik kreeg het directe nummer van de arts mee. Ik kon haar bellen. Het was allemaal wat anders dan in Nederland. Ik moest op de derde verdieping zijn. Er was geen receptie, alleen een hal voor de lift waar meer mensen stonden te wachten. Op de dichte deuren naar de zalen hing een bord waarop stond dat vanwege een epidemie het bezoek maar kort mocht komen. Dokters liepen gehaast heen en weer met mondkapjes terwijl wij tegen elkaar aan hoestten. Een jonge vrouw wachtte met twee tassen met voedsel en handdoeken. Even later kwam een oud dametje aan geschuifeld aan wie ze de tassen overhandigde. Ziekenhuizen verzorgen wel wat aan eten, maar dat is niet voldoende dus moet de familie eten en andere benodigdheden langs brengen. Even later schuifelde het dametje weer terug met haar was en andere spulletjes om mee te geven. De deuren gingen daarna weer hermetisch dicht. Ik babbelde gezellig met alle ouderen die er zaten, natuurlijk hadden ook zij allemaal kinderen in het buitenland werken, dit keer in Italië en Ierland. Olanda kende zij allemaal, ook daar werken veel Roemenen. Uiteindelijk kwam ‘mijn’ arts, samen met wat ik aanneem een arts-assistent. Ik werd in het trappenhuis in het Roemeens te woord gestaan en moest vertellen hoe en wat, in het bijzijn van alle andere wachtenden. Er zou een foto worden genomen, een bloedonderzoek en een longblaastest. Samen met de arts-assistent ging ik op pad. Eerst naar de afdeling radiologie twee etages lager, waar ik me moest uitkleden in bijzijn van alle aanwezige dames. Hup twee foto’s, aankleden en ter plekke betalen: 64 RON (ongeveer 15 euro) voor 2 foto’s. Ik had het niet gepast en werd naar het winkeltje buiten voor het ziekenhuis verwezen om daar te wisselen. Ik moest echter eerst naar een andere kamer, een etage lager, voor het bloedprikken. De vrouw die mijn bloed afnam, was in mijn ogen zelf te ziek om te werken. Haar ogen traanden, ze trilde van de koorts en had amper stem. Er kwamen diverse mensen de kamer in terwijl ik daar zat. Geen idee wie het waren en waarom. Patiënten, artsen, verpleegkundigen? Het bloedprikken ging ondanks haar getril goed en even later was mijn arts-assistent weer terug en moest ik 35 RON betalen. Gelukkig kon men hier wel wisselen en had ik dus nu ook meteen geld voor de foto’s. Via een doolhof van gangen kwamen we weer in een andere wachtruimte voor de blaastest. Dit duurde lang en dit keer geen gezellige gesprekjes met de andere wachtenden. Wel sprak ik de arts-assistent die onder andere vertelde dat er ongeveer 13 ziekenhuizen in Iași zijn. Uiteindelijk kon ik naar binnen, twee keer blazen en direct de uitslag: alles was goed. En dit was gratis! Weer terug naar de 1e etage om mijn foto’s op te halen - prachtige schone longen! - en te betalen. Daarna naar de 3e etage voor het gesprek met de arts. Ik mocht nu door de hermetisch gesloten deuren de rommelige en wat viezig ogende donkere gang in. Links en rechts waren kleine zalen met steeds vier mensen per zaal: allemaal in verschillende bedden en beddengoed, geen gordijnen tussen de bedden, geen luxe lcd-tv’s aan de muur, geen mooie nachtkastjes met telefoon. Kortom, het zag er wat anders uit dan in Nederland. Ik werd een van die zaaltjes in geleid. Daar luisterde eerst de arts-assistent en daarna de arts onder het toeziend oog van drie dames op leeftijd die in de bedden lagen, naar mijn longen. Ik stond in mijn BH driftig op commando in en uit te ademen. Ik deed maar net of ik het heel gewoon vond, want dat is het hier natuurlijk ook. Morgen moet ik terug voor nog een onderzoek en voor de uitslag van het bloedonderzoek. Ik hoop zo dat ik niets heb opgelopen in het ziekenhuis… |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |