Zo’n vijf jaar geleden vond ik rond kerst een wit hondje in het varkenshok bij Cristina. Ze was er al een paar dagen vertelde Cristina toen ik met het hoopje hond aan kwam zetten. Ze keek verontrust dat ik deze 'hond' had opgetild. Net zoals bij de meeste Roemenen zit ook bij haar de vrees voor honden er goed in. De 'hond' in kwestie was echter een kleine bange bevende pup van zo’n vier maanden oud. Ze was na het slachten van het varken, traditie rond kerst, het verlaten hok ingekropen.
Ik was meteen verkocht. Dit hondje was van mij. Lupi, zoals ik haar noem, adopteerde mij ook direct en sinds die tijd is Lupi van mij, en ik van haar. Elke keer dat ik op bezoek was in Costuleni, was Lupi bij mij en ze hoorde altijd feilloos of ik er aan kwam. Ook al kwam ik met een huurauto aan. Ze begon al te piepen als ik nog bij het hek stond. Bijzondere hond dus! Tussendoor zat ze aan een ketting op het terrein, helaas… en heel normaal hier op het platteland. Met pijn in mijn buik maakte ik haar na elk bezoek weer vast. Lupi werd niet tijdig gesteriliseerd en werd een tienermoeder, drie pups kreeg ze. Twee daarvan, de mannetjes, zijn geadopteerd in het dorp en slijten helaas hun leven aan de ketting. Ik wil er maar niet te veel aan denken. De andere zit nog steeds bij Cristina. Het is een beetje gek en onooglijk beestje, een soort vosje, daarom heet ze dan ook Foxy. Natuurlijk werd Foxy ook niet op tijd gesteriliseerd en ook zij kreeg drie puppy’s. Een daarvan, Sammy, is geëmigreerd naar het zuiden van Nederland en ligt daar op een matras, wordt elke dag geborsteld en heeft een echt luxe leventje. De andere twee zoeken nog een huis (hint hint: echt leuke honden zijn het, een soort labradors. Binnenkort post ik foto's van ze!) Gelukkig zitten de honden bij Cristina niet meer aan de ketting. Ze wonen nu met zijn drieën in het oude kippenhok en als ik weer op pad ben gaan Lupi en Lola (mijn andere gevonden hond) daar logeren. Lupi is duidelijk de baas, als oma en moeder van het stel. Ze heeft de wind er goed onder. Vandaag liep ik vanaf het voetbalveld terug naar het dorp met Lupi en wat jongeren. Danuț, één van hen zei opeens: hoeveel jaar geleden is het nu dat Lupi uit die auto gezet werd… Hij ging rekenen… zo’n vijf jaar geleden.. Ik keek hem verbaasd aan… Lupi uit een auto gezet? Hij vertelde verder. Vijf jaar geleden stopte een auto in het dorp en werd er een hondje uitgezet. Een vrouwtje. Vrouwtjes honden zijn niet geliefd in Roemenië en worden nogal eens verdronken of verlaten. Het hondje was naar de school gegaan en had daarna Danuț en andere buurkinderen van Cristina gevolgd die naar huis gingen. En zo kwam het hondje in het varkenshok terecht en uiteindelijk bij een Nederlandse die, zeker voor Roemeense begrippen, haar enorm vertroetelt. Ze is gesteriliseerd, ze wordt op tijd gevaccineerd, ontwormd en met vlooiendruppels bewerkt. Ze krijgt hondenbrokken en geen restjes eten (hoewel ze voor het laatste een voorkeur heeft), ze slaapt in huis, ze loopt aan de lijn, luistert als ik haar roep (meestal), luistert naar commando’s (steeds beter..) en rijdt mee in de auto (wat ze geweldig vindt!). Na vijf jaar begrijp ik eindelijk waarom ze op geen enkele andere hond uit het dorp lijkt. Ze is import. Wat dat betreft passen we dus heel goed bij elkaar.
1 Reactie
|
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |