De tijd snelt weer razend snel voorbij en het blog blijft een beetje liggen door alle activiteiten! Sorry! Ik ga mijn leven beteren! Nu een lang verhaal, dan is iedereen weer een beetje bij.
Allereerst: mijn moeder kwam eind augustus twee weken op bezoek en dus had ik vakantie. We hebben met de auto een rondreis gemaakt door een groot deel van Roemenië. Via de prachtige bergen en bijzondere kloosters van Boekovina en Maramures kwamen we in de stad Cluj-Napoca aan. Cluj is een levendige studentenstad met mooie pleinen, restaurants, musea etc. Mijn broer sloot zich daar bij ons aan en samen reisden we richting Karpaten. Via de citadel van Alba Iulia, de mooie rode rotsen bij Sebes en een kort bezoek aan de stad Sibiu overnachtten we in het laatste dorp voor de bekende Transfagarasan. Deze weg over de Karpaten is door de mannen van Top Gear uitgeroepen als mooiste weg van de wereld en het was inderdaad spectaculair! De weg is door Ceaucescu aangelegd, dus hij heeft toch nog iets moois achtergelaten aan de Roemenen. We sliepen daarna in het wat toeristische maar erg mooie Brasov, net zoals Cluj en Sibiu een oude Duitse stad en reden vervolgens via het rode meer en de smalle kloof van Bicaz naar onze laatste overnachtingsplek aan het meer met uitzicht op de bergen. Dit rondje is zeer aan te raden, dus als je zin hebt om dit eens te doen, dan kan ik je reis voor je regelen. Ik heb niet voor niets mijn diploma als reisleider uiteindelijk! Bij aankomst in Costuleni bleek dat er een 25 jarig huwelijksfeest was van het hoofd van de school, dus ook wij togen naar de kerk in Cozia (een van de dorpen van de gemeente Costuleni) en daarna naar het feest. Natuurlijk was er op zijn Roemeens heel veel eten, drinken, muziek en dans. Helaas moesten mijn moeder en broer de volgende dag weer terug naar Nederland dus na één hora (rondedans met een groep) gingen we naar huis. De volgende dag reden we nog een rondje door de vier dorpen van de gemeente Costuleni zodat ze nu weten waar ik woon en daarna bracht ik hen naar het vliegveld. Het was best raar om alleen achter te blijven hier, maar gelukkig was er genoeg te doen! Allereerst opende het schooljaar op maandag en dat is hier een hele happening met priester, burgemeester, schoolhoofd en kinderen en ouders. Leuk om mee te maken. Daarna hadden we de gezellige en goedbezochte heropening van Casa Lalelelor op vrijdag. We hebben kinderen en ouders gevraagd ideeën te noemen voor het huis en we hebben nu een enorme lijst, nu “alleen” nog uitvoeren! Zaterdag was de eerste activiteit in Casa Lalelelor. Dit was een workshop over veiligheid op de fiets die ik in samenwerking met ProBikeAddiction, een ngo uit Iasi, had georganiseerd. De kinderen hebben heel slecht onderhouden fietsen; vaak ontbreken remmen, pedalen etc. en ze rijden kriskras over de weg terwijl de vrachtwagens door het dorp denderen. Ook ’s avonds zonder licht! Ik vind het bloedlink! Het was een hele goede dag, waarbij veel fietsen gerepareerd zijn en alle aanwezige kinderen lampjes en reflectoren gekregen hebben voor hun fiets. De komende tijd ga ik nog wat meer aandacht aan het onderwerp besteden want gisteren bleken ze nog steeds over de weg te zwalken, dat verander je natuurlijk niet in één dag. Aangezien ik sinds kort een appartement heb met maar liefst drie kamers, keuken en badkamer, zijn alle overbodige dozen uit Casa Lalelelor verdwenen en is het huis echt bijna klaar. Het is gezellige, knusse plek geworden vind ik en we kunnen aan de slag! Deze week kan ik hopelijk zelf ook verhuizen naar mijn nieuwe woonruimte. Ik kijk er enorm naar uit om weer een eigen plek te hebben en zonder allerlei dozen om me heen. En tenslotte is morgen Casa Lalelelor voor het eerst regulier geopend; in de ochtend twee uur voor de kinderen die 's middags naar school gaan en in de middag twee uur voor de ochtendgroepen. Donderdag ga ik starten met Engelse les voor kinderen. Ik ben benieuwd wie er komt!
0 Reacties
Het is een zielig gezicht; twee party tenten die in en op elkaar gevouwen op het terrein staan. Ook de voortent van mijn caravan hangt er zielig bij. Het onweert en hoe! Niet een beetje laffe bliksem maar geknetter, storm, gedonder en enorme regenbuien. Ik zeg wel vaker dat Roemenië alles “tougher and rougher” is dan in Nederland en dat geldt ook zeker voor de onweersbuien.
Lupi liep paniekerig buiten rond, Tijgertje was weg gekropen en ik was in twee seconden tot op mijn ondergoed nat geregend toen ik het hek opende om de auto naar binnen te rijden. Ik heb hem uiteindelijk buiten het hek laten staan, aangezien de zware ijzeren hekken door de wind heen en weer waaiden alsof ze van karton waren en ik niet in het noodweer op zoek wilde naar stenen om deze vast te zetten. Het was gewoon beangstigend hoe het hier te keer ging. Nu zit ik met kaarsjes om me heen en mijn hoofdlampje op dit stukje te schrijven; alle elektriciteit is uitgevallen door het noodweer. Dit gebeurt regelmatig hier. Het betekent geen licht in huis en op straat, geen waterdruk (de pomp werkt ook op elektriciteit) en geen internet. Gelukkig heb ik wel een gasfles en een fornuis die het altijd doen. Terwijl Lupi aan mijn voeten ligt en Tijgertje tevreden op mijn schoot ligt te snorren, drink ik een kopje thee en luister naar het onweer dat langzaam wegtrekt. De komende dagen is er nog meer onweer voorspeld, het is weer eens wat anders dan zon en 35 graden. "Van alle Europeanen wonen de Roemenen het krapst". Deze kop en het bij behorende artikel las ik net en ik kan dat volmondig onderschrijven. Ik verbaas me altijd over de grootte, (lees kleinte) van de meeste Roemeense woningen.Veel grote gezinnen wonen in huisjes die ik met mijn Nederlandse blik voor mezelf alleen al krap vind.
Kinderen hebben geen eigen kamer, maar delen deze met zusjes, broertjes of ouders. Ook vriendinnen van mij hier delen bedden met hun kinderen, soms totdat zij al pubers zijn. In Nederland zou het maatschappelijk werk allang op de stoep, hier is het normaal en in de winter lekker warm. De kleine “traditionele” huisjes op het platteland hebben vaak twee kamers van elk ongeveer 12 vierkante meter. Daarin staan grote ingebouwde tegelhaarden om de boel warm te houden in de koude winters. Het is er dan of bloedheet of ijskoud, meer standen heeft een haard uiteindelijk niet. Er is vaak een kamer ingericht als slaapkamer met een groot bed, in de andere kamer staat een slaapbank voor overdag zitten en ’s avonds slapen. De lakens en dekens zitten handig onder de bank verstopt. Als er eters komen, wordt er een opklaptafel uit een hoek geschoven en zit je met tien man of meer gezellig om een altijd goed gevulde eettafel. Verder is een klein keukentje met gasfornuis en gasfles, soms is nog een apart keukengebouw. De wc is een hokje in de tuin met een grote kuil eronder. Eens in de zoveel tijd, als de kuil vol is, wordt het hokje verplaatst. Water komt uit de put op het erf of verderop in de straat. Je ziet nog veel, vooral ouderen, lopen met emmers water. Anderen hebben een pomp die het water in het huis brengt. Als het erg droog is, vallen sommige putten droog en moet je elders water gaan halen. De woningen in de vele grote betonnen appartementencomplexen die in de tijd van Ceaucescu zijn neergezet zijn niet veel groter. Wel hebben ze een badkamer met stromend water en douche. Een ongekende luxe op het platteland waar veel mensen zich wassen in een grote teil gevuld met water dat op de tegelhaard warm gehouden wordt. Veel mensen dromen van een mooi en modern eigen huis en vaak is het ook de reden dat mensen in het buitenland gaan werken. Overal zie je hier half afgebouwde huizen staan van mensen die in het buitenland aan het werk zijn en hun huis hier met het zuurverdiende geld steeds een stukje verder bouwen. In Casa Lalelelor hebben we een eigen put met (tot op heden!) voldoende water, een badkamer met twee wc’s en een douche. Elke keer geniet ik daar weer enorm van, wat een luxe! In mijn ogen bestaat een gemiddelde Roemeense dag uit een heleboel "even" momenten. We gaan nog "even" hier heen, nog "even" koffie drinken, en loop "even" mee want ik heb nog wat peren voor je. Voor je het weet ben je in plaats van een uur of twee, zo zeven uur verder met één afspraak. Zoals vandaag.
De dag begon rustig met Tijgertje die in mijn nek lag toen ik wakker werd, ze is al helemaal gewend aan haar nieuwe leventje als huiskat! Lupi en zij moeten nog een beetje aan elkaar wennen, maar ook dat gaat bovenverwachting goed! Ik rommelde wat rond het huis en na het ontbijt (thee met bruin brood met pindakaas, mijn gewone Rotterdamse ontbijtje!) heb ik buiten aan de grote tafel "even" allerlei mails verstuurd, beantwoord en gechat met een leuk nieuw contact in Iasi die o.a. fietscursussen voor kinderen organiseert. En... alle bonnetjes van de afgelopen tijd in excel gezet, niet echt een van mijn favoriete bezigheden.... Het duurde uiteindelijk uren, want ondertussen hielden steeds meer buurkinderen mij gezelschap en werd de ene tekening na de andere vol trots getoond. Elke keer moest ik natuurlijk weer zeggen hoe prachtig deze wel was! En alle tekeningen moesten opgehangen, en daarbij moest ik natuurlijk "even" helpen. Mijn caravan heeft nu zelfs binnen tekeningen aan de wanden! Om 16.00 uur hadden Mariana, Cristina en ik een afspraak met Constantin Timofte, de priester in de kerk in Covasna. Vanaf morgen gaat een groep jongeren van een kerkelijke stichting uit Iasi daar, voor het eerst, een drietal dagen met activiteiten organiseren. Mooie samenwerkingspartner voor volgend jaar! De rit daarheen op de fiets viel wat tegen, het bleek warmer dan gedacht en de weg daarheen gaat langzaam omhoog. Ik dacht, dat fiets ik "even", maar ik heb zelfs een noodstop gemaakt in de schaduw, omdat ik licht in mijn hoofd werd.... van een half uurtje fietsen!?? De afspraak vond plaats in de tuin rond de kerk onder een boom, erg mooie plek en lekker koel. Constantin Timofte doet veel voor de gemeenschap in Covasna. We hebben een tijd gepraat en ik hoop dat we komend jaar vaker gaan samenwerken en de samenwerking tussen de verschillende dorpen beter zal worden. Iedereen opereert nogal los van elkaar helaas. Voor vier dorpen met 5000 bewoners die op nog geen 10 minuten van elkaar liggen, is dat toch jammer. We maakten nog "even" kennis met de groep jongeren die in de kerk druk bezig was met de voorbereidingen. Daarna gingen we "even" naar het huis van de priester, kregen we "even" een rondleiding door het huis en eindigden met koffie, een pot jam en glaasjes water. De jam diende je op een schoteltje te scheppen en met een lepeltje op te peuzelen. Ik keek er wat vreemd van op, maar dit schijnt een oud gebruik te zijn. Ik lepelde dus lekker de vlierbloesemjam naar binnen. We praatten nog "even" wat verder en voor we het wisten was het al zeven uur. Vervolgens fietste ik "even" via Vanessa, een leuke meid van 17 die goed Engels spreekt en geholpen heeft bij de zomerweek. Ze gaat ook de komende dagen weer helpen en bleek nog in de kerk te zijn. Haar moeder, stiefvader en zusje vonden het ook gezellig dat ik er was en ik moest "even" proeven van de aardbeientuica, "even" de tuin zien (enorm stuk grond) en "even" het buurhuis zien dat te koop staat. Ik heb nog “even” geholpen om maanzaad uit de papaverbollen te kloppen en we hebben verder leuk gepraat. Ik merk gelukkig dat mijn Roemeens wel wat beter wordt! Net toen ik weg ging met zakken vol groenten, fruit, kruiden en een roos in mijn haar, belde Cristina of ik al gegeten had. Zo niet dan was ik welkom om “even” wat bij haar te komen eten. Niets bijzonders zei ze: rijst met groenten en mijn favoriete paprika prutje, met een biertje en pannenkoeken met zelfgemaakte jam toe. Het was weer erg lekker. Haar zus, zwager en nichtje kwamen ook nog “even” langs en toen was het opeens 23.00 uur. Omdat de voorspelling zegt dat het morgen eindelijk weer eens gaat regenen, heb ik nog “even” geholpen om de meeste spullen binnen te zetten en toen ging ik maar eens op huis aan. Daar keken twee hongerige dieren me vol verwachting aan. Nog “even” foto’s op Facebook zetten, nog "even" een stukje schrijven, nog “even” het stof van deze dag afspoelen en dan is het opeens bijna half 2 's nachts. Tijd om “even” te gaan slapen, want rond vijf uur begint hier weer alles geluid te maken… Een lange stilte, want er is zoveel te doen dat er amper tijd is om te zitten, laat staan om een stukje te schrijven. Al diverse malen had ik net mijn laptop gepakt, maar steeds kwam er iets tussen. Het leven in Roemenië laat zich lastig plannen, dat is alvast één constatering na krap een maand hier te zijn.
Een afgedwaalde koe op het terrein, plotseling bezoek van een groepje kinderen, buren die een notenboom besluiten om te zagen die half op ons terrein staat waardoor mijn hond Lupi niet meer ophield met blaffen en de zagende mannen bedreigde, een uitnodiging om te helpen met het maken van compote, een gratar (bbq) zoals vanavond bij Mariana, steeds gebeurt er wel wat. Die hectiek is prachtig, maar put me soms ook uit. In Nederland leef ik alleen en anoniem. Hier ben je ‘van het dorp’ en is jouw tijd ook de tijd van anderen. Daarover in een later blog meer. Als ik probeer chronologisch de afgelopen weken te beschrijven, loop ik vast. Er is zoveel gebeurd dat ik slechts een poging kan wagen om mijn avonturen te beschrijven. Daar zal ik me de komende week aan wagen, want dan ga ik samen met Roemeense vriendin Cristina en haar twee kinderen een weekje naar de Nederlandse (!!) camping de Vuurplaats in de Karpaten (de bergketen die als een hoefijzer in Roemenië liggen). We hebben daar een cabana gehuurd, een huisje waarbij Radu van negen en ik, gaan kamperen. Cristina slaapt met Sofia van 10 maanden in het huisje. Dit is het plan, want Radu heeft op één nachtje na enkele jaren geleden bij mij in de tent, nooit gekampeerd. Of hij het in het echt net zo leuk vindt valt nog te bezien. Terwijl ik dit schrijf zijn er inmiddels zo’n 50 pallets afgeleverd (voor het bouwen van een berging voor de fietsen en het maken van banken op het terrein), heeft de buurvrouw me gewaarschuwd dat ik het hek voor het terrein moet sluiten omdat de koeien zo thuis komen en anders het terrein op lopen en spelen er vier honden rond me die af en toe langskomen om om aandacht te vragen. Mijn eigen vertrouwde Lupi, twee aanlooppups van drie maanden die mij geadopteerd hebben en een klein irritant hondje van buren in de straat die de pups af en toe aanvalt (rotbeest!). Nu ga ik eten bij Mariana, mais van de gratar en mici (speciale Roemeense gehaktrolletjes met een hoop knoflook) en koolsalade. En natuurlijk is er visinata, een brandenwijn met kersen. Lekker! Voordat jullie het idee krijgen dat ik hier alleen maar een beetje vakantie aan het vieren ben, zal ik wat vertellen over de zaken die momenteel lopen. Allereerst zijn er dit jaar drie transporten geweest met goederen. Twee via Mission Relief, de organisatie waar we meestal spullen mee vervoeren, o.a. met tafels en stoelen voor de scholen.Het andere transport was met Stichting Noord Nederland Roemenië. Een collega van mijn broer bleek met een vrachtwagen van deze stichting deze kant op te gaan, dus die samenwerking was snel geregeld! In dit laatste transport is 20 kuub aan goederen deze kant op gekomen, waaronder twee gedoneerde tafeltennistafels!
Alle spullen van de afgelopen tijd zijn in het huis neergezet en blijven staan. In verband met de burgemeestersverkiezing in juni wilde de burgemeester niet dat de spullen werden uitgedeeld aangezien dit voor stemmen-kopen kan worden aangezien. Ik heb me hier behoorlijk kwaad over gemaakt, want wij (Sansa) zijn niet aan een politieke partij verbonden. Wel werken we samen met mensen in het dorp die vaak ook politiek actief zijn en aangezien zij deze spullen uitdelen, zou het zo opgevat kunnen worden. Toen ik er vragen over stelde bij mijn vorige bezoek gaf de burgemeester me duidelijk aan dat in Nederland zaken gaan op hun manier, en hier de zaken om de Roemeense manier. Ik heb het maar verder gelaten. Hoe dan ook: toen ik hier kwam, stond Casa Lalelelor vol met spullen en dozen waar ik me tussendoor moest manoeuvreren. Ik ben tot de zomerweek bezig geweest om te ontdekken wat waar in zat, spullen te sorteren en daarna met wat mensen van hier alles tijdelijk elders op te slaan. Een hoop werk! Na de zomerweek zijn we verder gegaan met het sorteren en verdelen over de verschillende dorpen en daarna in Costuleni voor de mensen die het konden gebruiken. Voor mijn vakantieweek naar de bergen hebben we de spullen bij mensen in het dorp gebracht. Een bezoek was voor mij nogal aangrijpend, een man (schat hem rond de 70) die in een huisje van zo’n 20m2 woont, met daarin alleen een “bed”, een ingebouwde tegelkachel zoals je die hier veel ziet en een paar spijkers aan de muur waar wat groezelige kleding op hing. Op de grond lag niets, alleen aangestampte aarde. De man ken ik van de bezoeken aan het postkantoor, vel over been met een gelooide huid en veel te grote kleren die om hen heen zwabberen. Hij vertelde me dat hij al 40 jaar ziek was. Mensen van hier vertelden me later dat hij niet werkt en drinkt en reageerden nogal laconiek. Geen idee wat waar is, maar wel zag ik dat zijn huis en omstandigheden op zijn zachts gezegd erg schamel waren. Naast het verder opruimen van het huis, ben ik bezig om een bezoek aan Arca lui Noe, een kinderboerderij met speeltuin in de buurt, te organiseren. Deze speeltuin is opgezet door Elles vd Beek, een Nederlandse die al 22 jaar in Roemenië woont en die ik een paar jaar geleden heb leren kennen. Gisteren ben ik met vier kinderen uit het dorp daar geweest en die vonden het super tare (super leuk). Op 24 augustus komt een groep jongeren uit Nederland bij ons op bezoek om rugzakken te geven aan kinderen uit Costuleni. Dit laatste is ook via Elles, we werken leuk samen inmiddels! Het plan is om de komende tijd kampeernachten en andere activiteiten te organiseren op het terrein. Op dit moment wachten we echter op een hek om het terrein en een verklaring van de nieuwe burgemeester dat hij akkoord gaat met activiteiten in Casa Lalelelor. Totdat deze er zijn, doe ik niets. Hopelijk wordt het snel geregeld! "In de bergen". Zo heette het stukje dat ik woensdag schreef, met informatie over de prachtige bergen rond Campelung Moldovanesc. Ik was hier de afgelopen week met Cristina, haar zoon Radu van negen en dochter Sofia van 11 maanden. We hadden een cabana gehuurd in Funda Moldovei op een door Nederlanders gerunde camping. Radu en ik sliepen in een tent naast de cabana.
Er was WIFI , er was een tafel en stoel en zo zat ik enthousiast te typen over de mooie Roemeense bergen, het riviertje achter de camping waar Radu (die niet kan zwemmen) kopje onder ging en hoe trots ik ben op Lupi die sinds een week parmantig aan de lijn loopt. Ook klauterde ze samen met Radu over de rotsachtige bergen, alsof ze nooit een erfhond aan een ketting is geweest. Na het schrijven klikte ik op safe draft en… weg was de tekst! Aangezien we op pad wilden, besloot ik dat het stukje tot later kon wachten. Tot nu dus, want met twee kinderen en een hond op pad zijn, betekent dat er weinig tijd overblijft voor rustig zitten en schrijven. Roemeense kinderen gaan niet om 8 of 9 uur naar bed zoals de meeste Nederlandse kinderen, dus ook s avonds kwam het er niet van. We zaten vaak om half 10 ’s avonds nog voor de gratar (bbq) te wapperen met bordjes om het vuur op te stoken en de kip en mici (gehaktrolletjes met knoflook) gaar te krijgen. De camping was dan meestal al in diepe rust. Het leefritme hier verschilt nogal van het Nederlandse. Je eet als je trek hebt en je slaapt als je moe wordt, zo simpel is het eigenlijk. Gisteravond kwamen we na de fijne week in de bergen laat terug in Costuleni. Ik was nog zo wakker van het rijden op de Roemeense wegen dat ik tot twee uur in de nacht liep te stuiteren. Zeker in het donker is rijden hier een belevenis: er is geen stoep dus loopt iedereen (kinderen, ouderen en zigzaggende dronken mannen) op de weg, waar auto’s met hoge snelheden voorbij zoeven en levensgevaarlijke inhaalmanoevres uitvoeren. In dit deel van Roemenië zijn er nog veel paard en wagens die ’s avonds niet verlicht zijn, dus gisteren had ik plots bijna een kerend paard en wagen op de motorkap. In dorpjes mag je 50 km/uur, maar dat rijdt niemand want dan zou je vrijwel constant vijftig moeten rijden want Roemenië is een aaneenschakeling van lintdorpen. Je bent het dorpje nog niet uit, geeft gas want eindelijk kan je weer 90 rijden en hup, daar verschijnt het bord van het volgende dorp. Nu zit ik weer aan de tafel buiten voor Casa Lalelelor alsof ik niet ben weg geweest. Lupi ligt weer voor pampus in de schaduw. Zij vindt de lagere temperaturen in de bergen, net als ik, een stuk aangenamer. De muziek van de buren ergens in de straat klinkt op de achtergrond, vermengt met de luide gesprekken van mensen in de straat en het geblaf van honden. In Costuleni is het nooit stil. Cristina vond het dan ook wel heel stil op die camping. Ook over geluid een andere keer meer. Eerst maar weer eens lunchen bij Mariana en dan met Lupi naar de dierenarts in Paun, 45 minuten rijden van hier. Mica en Bobo, de twee puppy's, zijn dood. Ze waren de laatste dagen nogal suf en vandaag ben ik naar de dierenarts in Iasi geweest. Ze hebben het parvo virus opgelopen en zijn inmiddels ingeslapen. Ik ben er enorm van slag van. Ze kwamen elke ochtend aangerend als ik de deur van de caravan opendeed, liepen inmiddels met me mee over straat en gingen steeds beter luisteren.Volgens de dierenarts is Lupi gelukkig tijdig ingeënt, maar even afwachten...
Ik hoop inderdaad dat zij niets oploopt, want ten eerste is zij voor mij heel speciaal en ten tweede heb ik inmiddels teveel dode honden meegemaakt hier. Honden worden hier niet standaard ingeënt, dat is namelijk best kostbaar en een dier is een beest. Daarnaast zijn er veel straathonden die al helemaal niet ingeent worden. Hoe dan ook: ik voel me ellendig en mis het gekroel om me heen. De kinderen kwamen me al allerlei andere honden aanbieden, ze kenden allemaal nog wel een puppy. Heel lief bedoeld, maar nog maar even niet! Het is erg heet overdag, rond de 40 graden en het koelt maar weinig af tegen de avond. Gisteravond om 17 uur was het nog 35 graden.
Niet alleen voor een Nederlandse die het best op de 52 breedtegraad met zeeklimaat temperaturen functioneert, is dit erg warm. Este foarte cald, (het is erg warm), zucht menigeen bij een korte ontmoeting en spreekt de hoop uit op regen. Praten over het weer is internationaal. Vandaag werd ik al om 05.30 uur wakker en ging ik vanuit mijn caravan naar de wc in Casa Lalelelor. Wat was het heerlijk koel buiten! Ik kon bewegen zonder dat direct het zweet in straaltjes van mijn rug afliep. Ook Lupi die de hele dag voor pampus ligt met dit weer, kwispelde vrolijk en speelde met de puppies. Met nog een hoop dozen uit te pakken die met het laatste transport hierheen gebracht zijn, besloot ik dus wakker te blijven en aan de slag te gaan. Nu zit ik na een Hollands ontbijtje met thee en brood met plak kaas aan de tafel buiten te schrijven terwijl voor me een oranje zon opkomt. Ik heb al met de honden een rondje buiten het hek gelopen, al enkele Roemeense werkwoorden herhaald en de vloer geveegd. Kortom lekker productief! Zo ga ik verder met het organiseren van de vele dozen, in deze temperaturen gaat dat vast beter dan overdag. Morgen sta ik weer zo vroeg op en vanmiddag haal ik de korte nacht wel in. Een siësta kennen de Roemenen vreemd genoeg niet, maar die voer ik vanaf vandaag in! (Terwijl ik dit schrijf voeren voor het kantoor van het postkantoor, direct naast Casa Lalelelor gelegen, zo’n zeven dames al een half uur een verhitte discussie. Het postkantoor gaat om 9 uur open. Maar daarover op een ander moment meer.) Het is erg heet overdag, rond de 40 graden en het koelt maar weinig af tegen de avond. Gisteravond om 17 uur was het nog 35 graden. Niet alleen voor een Nederlandse die het best op de 52 breedtegraad met zeeklimaat temperaturen functioneert, is dit erg warm. Este foarte cald, (het is erg warm), zucht menigeen bij een korte ontmoeting en spreekt de hoop uit op regen. Praten over het weer is internationaal.
Vandaag werd ik om 05.30 uur wakker en ging ik vanuit mijn caravan naar de wc in Casa Lalelelor. Wat was het heerlijk koel! Ik kon bewegen zonder dat direct het zweet in straaltjes van mijn rug afliep. Ook Lupi die de hele dag voor pampus ligt met dit weer, kwispelde vrolijk en speelde met de puppies. Met nog een hoop dozen uit te pakken die met het laatste transport hierheen gebracht zijn, besloot ik dus wakker te blijven en aan de slag te gaan. Nu zit ik na een Hollands ontbijtje met thee en brood met plak kaas aan de tafel buiten te schrijven terwijl voor me een oranje zon opkomt. Ik heb al met de honden een rondje buiten het hek gelopen, al enkele Roemeense werkwoorden herhaald en de vloer geveegd. Kortom lekker productief! Zo ga ik verder met het organiseren van de vele dozen, in deze temperaturen gaat dat vast beter dan overdag. Ik besluit ter plekke: dit doe ik morgen weer! Een siësta kennen de Roemenen vreemd genoeg niet, maar die voer ik vanaf vandaag in! (Terwijl ik dit schrijf voeren voor het kantoor van het postkantoor, direct naast Casa Lalelelor gelegen, zo’n zeven dames al een half uur een verhitte discussie. Het postkantoor gaat om 9 uur open. Maar daarover op een ander moment meer) |
Click here to edit.Regelmatig schrijf ik hier over mijn belevenissen en avonturen in Roemenië. Vaak leuk, soms vervelend, maar nooit saai! Archives
Mei 2018
Categories |